:: Da libreta laranxa

Levo xa unha semanita nas terras Compostelás. Non pensedes que por non chamarvos ou non escribir aquí todalas semanas non me acordo de vos, de feito acordome demasiado.
Todo este lugar e moi bonito, pero só por un tempo. Unha vez pasada a novidade podes chegar a sentirte vacio.

¿Onde foron parar as vellas inquietudes? non vos minto si encluso os digo que as busquei no caixon dos calcetins de lá. Esos que ende xamais se empregan.

Boto de menos as tardes na taberna do Moby, ese antro alonxado da realidade onde todo segue como antaño. O tempo non pasa nese lugar, incluso podese respirar a atmosfera propia que rodea os clientes habituais. Alí a arte non e unha idea, e un feito pendurado nas paredes e incluso no rostro dos que pecha o bar con eles dentro.
Boto de menos as rodas para patins e os maillots para anorexicos. As tardes de vagos para artistas modélicos.
Os ollos verdes e os acastallados. O mar de merda da praia de cunchas. O teu champu.

Boto de menos o meu antigo rol , as non-responsabilidades. Estou farto de ter que sorrir por educación cando non hai ganas que me inviten a facelo, de aguantar estupideces varias.
Necesito unha conversa con vos, das de antes. Whiskie en man. Temble a terra, as vellas glorias encontranse de novo. Mismo lugar, mesma hora.

Non vou rendirme, pero comprendede que sexa dificil. Estou só nunha terra descoñecida. Onde por agora abondan pedras, pero non persoas.